کاش جوونایی که نصف سختی هایی که من و تو کشیدیم و محرومیت هایی که داشتیم رو هم نکشیدن٬ ظرفیت کسانی رو داشتند، تا خدا رو گم نمی کردن.
خدا را با گناهاشون٬ نمی بینند و نور رو با تاریکی ها شون گم کردند. تاریکی یعنی گناهایی که بالاترین گناه کفر به قرآن و عمل نکردن و نخونندن و بی توجهی به اونه که متاسفانه خیلی ها بهش گرفتارند ، و کاش دچار نمیشدن.
نمی دونین که چند وقت بود که فکر می کردم مگه اونها چه گناهی مرتکب میشن ؟؟؟ کدوم یکی از اون گناهای کبیرس که دل رو اونطور سیاه می کنه؟ که همه ی اسلام رو با یه اتفاق ساده کنار می ذارن.
بالاخره فهمیدم که بزرگترین گناه خود کافر شدن به حقیقته.

یه چیز دیگر هم فهمیدم. اونم این بود که چرا انقدر سست؟ چرا ایمان هاشون انقدر سسته؟ دیدم ریشه اش ولایت و امام شناسیه. کاش این درس امام شناسی رو می فهمیدن. چرا می فهمیدن؟ مگه نمی فهمند؟ آره. متاسفانه توی خونه هاشون شیطون لونه داره و ریشه رو پوسونده. عشق به اسلام و جهاد و شجاعت و شهادت که نباشه، یه روزی به خودشون میان و مبینن که ولایت ندارند. بحث های دیگه که چرا نمازشون بی حاله؟ چرا به خاطر نفسانیات پوچ همه چیزشون رو فدا کردند؟ بماند.

و حرف یکی مانده به آخر اینکه یا خیر المسئولین و یا خیر المعطین ارزقنی من فضلک یا ...
و حرف آخر اینکه اللهم هب لنا من ازواجنا و من زریتنا قرة اعین و جعلنا للمتقین اماما.